Rozdział 10

Po lekcjach pojechałyśmy najpierw do Eleny. Kiedy wjechałyśmy na podwórek ujrzałam ogromną willę.
- Ja nie mogę, to jest twój dom? - zapytałam ze zdziwieniem.
- Właściwie to dom mojego wuja. Rodzice pracują za granicą jako aktorzy, a żeby mnie nie śledziło paparazzi to mam nazwisko wuja a oni twierdzą ze nie mają córki. - opowiedziała ze spokojem.
- A spotykacie się? - zapytałam.
- Tak przyjerzdzają co jakiś czas, a w wakacje wyjerzdzamy za granice. Dawają nawet duże kieszonkowe.
- Bardzo dbają o ciebie. A chociaż mieszkasz w takim domu to czemu z nikim się nie kolegowałaś?
- W tej szkole liczy się tylko kasa. Ja wole się uczyć.
Wysiadłyśmy z samochodu i weszłyśmy do domu. Znalazłam się w ogromnym pomieszczeniu w których znajdowały się długie schody prowadzące do innych innych części domu.
- Witaj Elena. Kogo ja tu widzę. -powiedział pan który stał na schodach.
- Dzień dobry Panie...
- Evans, ale mów im Billy. Ty jesteś pewnie Kim. Miło mi cię poznać, Elena dużo o tobie opowiadała. - powiedział z uśmiechem.
-Dziękuje za miłe słowa. - powiedziałam z uprzejmości.
- Czy to prawda ze mieszkasz w tym strasznym dworze? - zapytał.
- Tak. Ale tam nie jest strasznie  jak większość twierdzi.
- Wiem. Kiedy żyła jeszcze staruszka Katrina często ją tam odwiedzałem. To było straszne jak pewnego dnia przyjechałem do niej i znalazłem ją nieżywą. -powiedział to smutnym głosem.
- To pan znał moją prababcię. - zapytałam ze zdziwieniem.
- Tak i to nawet bardzo dobrze. - opowiedział
- To ty wujku opowiedz o niej Kim, a ja pujdę się przebrać. -powiedziała Elena i zniknęła na schodach.
 Pan Evans zaprowadził mnie do salonu.
- Napijesz się czegoś? -zapytał.
- Nie dziękuję. -opowiedziałam siadając na fotel.
- Znałaś swoją prababcię? - zapytał siadając na kanapie na przeciwko mnie.
- Nie za bardzo. Ostatni jak ją widziałam miałam 6 lat wtedy  dała mi na urodziny książkę o jakiś stworzeniach i tą bransoletkę z zawieszką w kształcie elfa i kazała mi ją ciągle nosić. -powiedziałam wskazując na bransoletkę powieszoną na nadgarstku.
- Ona miała taki naszyjnik. Zawsze gdy o tobie wspominała trzymała go w ręce. Mówiła, że kiedyś uratujesz świat.
- A opowie mi pan o tym dniu kiedy zmarła? - zapytałam.
- To było jakiś miesiąc temu. Jechałem do niej jak zawsze w czwartek. Już jak wjerzdzałem na posiadłość coś mi nie pasowało. Drzewa zawsze takie żywe i zielone nie miały nawet jednego  listka na sobie a wszystkie liście zwiędły i spadły .Trochę dziwne ze przez jedną noc wszystkie liście zwiędły i pospadały, a dzień wcześniej kipiały zielenią. Zawsze wiedziałem że ten las żyje swoim życiem. Kiedy podjechałem zdziwiłem się że nad domem jest ciemniej, a gdzie indziej  świeci słońce. Nigdzie jej nie było w domu, więc wyszłem za dom i znalazłem ją pod lasem. Była martwa. Na dłoniach miała głębokie rany.
- Ale przez co? - zapytałam.
- Nikt nie wie. Policja myśli że otarła się o gałęzie jak przechodziła przez las, ale według mnie to sprawka jakiegoś zwierzęcia.
W tym samym czasie Elena zdąrzyła się przebrać i zeszła na dół.
- Kim możemy jechać. - powiedziała stając przy drzwiach.
 Elena ubrała się w dżinsowe spodenki i czarną, szeroką bluzkę z krótkim rękawem. Na nogach miała czarne tenisówki do kostek. Pożegnałyśmy się z wujkiem Eleny i wyszłyśmy z domu.
- Zanudzał cię mój wujek? - zapytała Elena wsiadając do samochodu.
-Nie. Dzięki niemu dowiedziałam się nieco o mojej prababci. - opowiedziałam siadając koło niej, a ona odpaliła samochód. W ciągu kilku minut dojechałyśmy do mnie.  Weszłyśmy do domu.
- Idę się szybko przebrać i zaraz przyjdę. Możesz się rozgościć. Kuchnia jest na lewo a nieco dalej łazienka i salon. - powiedziałam i weszłam szybko po schodach. Otworzyłam szafę i wyciągnęłam starą białą bluzkę i dżinsowe spodenki. Na nogi załorzyłam skarpetki i na nie moje stare trapery koloru brązowego. Rękawy bluzki nieco podciągnęłam. Zeszłam po schodach i nagle koło mojej głowy przeleciała strzała. Spojrzałam na Elenę która w ręki trzymała stary łuk.
- Skąd ty go wzięłaś? - zapytałam.
- Był w schowku. Nie uwierzysz co tam jeszcze jest.
Poszłyśmy razem do schowka który teraz był otwarty. Zdziwiłam się gdy zobaczyłam tam kamizelkę pełną noży i pas w którym znajdowały się dwa  pięknie zdobione noże. Na ścianie wisiało kilka łuków i około 10 kołczanów wypełnionych po brzegi strzałami.  Na jednym ze stołów leżały dwa topory i kilka jeszcze innych broni.  Na honorowym miejscu wisiał strój z czarnej skóry.
- Ciekawe czym się twoja prababcia zajmowała jak była młoda? - zapytała  mnie Elena.
- A ja mam wiedzieć. Przecież ja jej prawie nie znam. Weźmy trochę broni może nam się przyda w lesie. -powiedziałam i sięgnęłam po pas z dwoma nożami.
Elena wzięła kołczan i łuk. Wyłączyłyśmy  światło w schowku i zamknęłyśmy. Wyciągnęłam strzałę z drzwi w które się wbiła. Wyszłyśmy z domu i ruszyłyśmy  w stronę lasu. Przedzierałyśmy się przez drzewa aż doszłyśmy do ścieżki.
- Jak ci się podoba  w nowej szkole? - zapytała mnie Elena kiedy tak szłyśmy ścieżką.
- Gdyby się nie spotkałyśmy w szatni pierwszego dnia pewnie znienawidziłabym to miejsce, ale dzięki tobie jest ciekawie. Naprawdę dzięki że idziesz ze mną zobaczyć co tam jest za bramą.
- Nie ma za co. Gdyby nie przyjechałaś tutaj pewnie dalej byłabym jedyną osobą w szkole która nie ma znajomych.
- Nie przesadzaj.
- Mam do ciebie pytanie? - zapytała Elena
- Jakie? - przystanęłyśmy na chwilę.
- Gdzie jest twój tata?
- Sama nie wiem. Nigdy go nie widziałam, a mama nie pokazywała mi żadnych zdjęć twierdząc że zostawił nas dla innej, ale czy to prawda to nie wiem.
- Aha. Miałaś kiedyś chłopaka?
- A z skąd to pytanie? - zapytałam patrząc na nią z uśmiechem.
- Chciałam się dowiedzieć, no bo  ja nigdy nie miałam chłopaka i chciałam się dowiedzieć jak to jest.
- Przykro mi ale ja też nie miałam nigdy chłopaka, więc ci nie powiem. A chciałabyś mieć chłopaka? - zapytałam.
- Chciałabym ale to nie możliwe.
- Czemu?
- Podoba mi się jeden chłopak ale on się koleguje z Willem i tamtymi dziewczynami. A od kiedy mój brat zginą boję się rozmawiać z nimi.
- Mam pomysł. Jutro pójdziemy po szkole do centrum handlowego na zakupy, do fryzjera i tym podobne ok?
- Niech ci będzie. - powiedziała i się zatrzymała.
Zatrzymałam się tak jak Elena i zrozumiałyśmy że doszłyśmy do bramy.
- To jak wchodzimy? - zapytałam zerkając w stronę Eleny.
Ona jedynie pokiwała głową i przeszłyśmy przez bramę. Nagle nas zamurowało. to był raj na ziemi. Polna ścieżka na której przed chwilą stałyśmy zmieniła się w drogę wyłożoną równymi kamieniami. Góry pokrywały zielone drzewa, a na samym dole płynęła rzeka która błyszczała jak diamenty.

                    *************************************************************
Oto kolejny rozdział. Wiem że strasznie długi ale jak wam obiecałam że w tym rozdziale miało być o tym co jest za bramą to obietnicę spełniłam. Jak wam się podobają wogule rozdziały bo nie komentujecie i nie wiem czy wam się podoba. Przepraszam za błędy. Proszę o opinię bo naprawdę nie wiem czy pasują. Pozdrawiam ;)