- One tak mają gdy ktoś chce je dotknąć ktoś obcy - usłyszałam.
Rozejrzałam się dookoła. Po chwili zauważyłam, jakąś postać stojącą w ciemnym kącie pomieszczenia. Zrobił krok w moim kierunku. Promienie światła, które przechodziły przez szpary oświetliły jego twarz. Był to wysoki mężczyzna, który na oko miał trzydzieści pięć lat. Ubrany był w czarną pelerynę z dużym kapturem. oczy miał czarne jak węgiel. Jednak po chwili na ich miejscu znajdowała się czarna plama.
- Popatrz w moje oczy. Przypominasz sobie coś? - zapytał podchodząc bliżej mnie.
Nie mogłam się odsunąć, gdyż jakaś siła trzymała mnie w miejscu. A może to nie była żadna siła, tylko ja nie chciałam się w ogóle odsunąć. Spojrzałam mężczyźnie w oczy. Nagle przypomniałam sobie polanę. Był na niej Derek i jacyś mężczyźni w zbrojach. Poczułam gniew i jakby spojrzałam w zbroję jednego z żołnierzy. Było tam moje odbicie, lecz coś nie było moje. To oczy. Były takie same jak mężczyzny. Po chwili wszystko wróciło do normy. Ponownie znajdowałam się w budynku razem z gościem w pelerynie. Jego oczy wróciły do wcześniejszego wyglądu. Wszystko sobie przypomniałam. To ja zabiłam Dereka i jakby z tego powodu czułam siłę, której nigdy w sobie nie miałam. Jednak coś mi się w tym wszystkim nie podobało.
- Czym ty jesteś? Czym ja jestem? - zapytałam.
- Powiedzmy, że jestem demonem, a że ty jesteś moją córką, to powoduje, że również jesteś demonem jak ja. Więc powiem prosto z mostu. Jesteśmy rodziną wraz z twoją matką, która żyje, a nie tak jak legendy mówią, że zginęła - powiedział bez zastanowienia.
- Co??? Moja prawdziwa mama żyje??? - krzyknęłam.
- Nie musisz takk krzyczeć... Tak żyje i jest z nią dobrze - odpowiedział pocierając uszy.
Nagle otworzyły się drzwi budynku. Promienie słoneczne wpadły do pomieszczenia oślepiając mnie na moment. Kiedy powrócił mi wzrok, zobaczyłam trójkę swoich przyjaciół. Szybko podbiegłam do Nicholasa i przytuliłam się do niego. Uradowana poinformowałam go, że moja prawdziwa mama żyje. Nagle w tle usłyszałam chrząknięcie. Spojrzałam na Elenę i Conora. Dopiero doszło do mnie, że przytulam się do Nicholasa. Popatrzyliśmy się razem na siebie i natychmiast się odsunęliśmy. Dopiero teraz zauważyłam, że przyszłam z nimi pewna kobieta. Od razu wydała mi się znajoma. Lecz kiedy się odezwała utwierdziło mnie to w przekonaniu, że jest moją matką. Uradowana przytuliłam się do niej. Miałam jej tyle do powiedzenia. Nie wiedziałam od czego zacząć. Kiedy miałam zacząć jej mówić ona przyłożyła mi palca do ust uciszając mnie.
- Nie czas teraz na rozmowy. Musimy ocalić Arklan. Jedno jest pewne, z tego powodu, że zabiłaś syna króla, on jak najszybciej będzie chciał cię zniszczyć. Musimy być szybsi i nauczyć cię jak używać mocy. A kiedy opanujesz będziemy mogli stanąć do walki i syn prawowitego króla zasiądzie na tronie.
###
Myślałam, że to co mnie już spotkało to było męczące, lecz nie wiedziałam jak teraz mój świat się zmieni...
